Türkiye bir kez daha ayrışmanın, cepheleşmenin ve sesler üzerinden kimlik tayin etmenin girdabında.
Bir boykot çağrısı yapıldı, ardından karşı boykotlar geldi. Sosyal medya bir arenaya döndü:
“Kimin tarafındasın?”, “Kimi paylaştın?”, “Kime tepki gösterdin?”, “Neyi boykot ettin?”
Artık fikrin değil, zamanlaman sorgulanıyor. Hakikatin değil, kimliğin yargılanıyor.

**

Elbette boykot bir haktır. Elbette tüketici bilinçlidir, özgürdür.
Ama bir hak, vicdandan koparsa, bir tutarlılığı yoksa; geriye sadece çifte standart kalır.
Bugün sesi en çok çıkanların, düne dair utanç verici bir sessizliği vardı.

Gazze bombalanırken, bebekler parçalanırken, insanların gözleri önünde soykırım yaşanırken,
birçok “duyarlı” ses suskundu.
Ne manşet vardı, ne çağrı, ne öfke...
Ama bugün, kendi ülkesinin markalarına, kendi emeğine, kendi insanına karşı bayrak açıyorlar.
Kimin adına? Kimlerin işine yarayacak bu hedef saptırmalar?

**

Sormaz mıyız:
Yerli olana öfkeniz, küresel zalime suskunluğunuzu aklıyor mu?
İçeride güçlü olanı yıpratarak kime hizmet ediyorsunuz?
Elinizi vicdanınıza koyun:
Bu gerçekten adalet mi, yoksa konjonktürel bir linç iştahı mı?

Bizim milletimiz feraset sahibidir.
Siyasetin, ideolojinin, medyanın gürültüsünden sıyrılıp hakikati görmeyi bilir.
Bilir ki bazen en büyük sessizlik, en çok şey anlatır.
Ve bilir ki bu ülkede hakikate karşı değil, hakikati dile getirene karşı linç vardır.

**

Gelin, artık şu kutuları bırakalım.
Kimse sadece bir etiket, bir klik, bir mahalle değildir.
Farklı düşünen düşman değildir.
Aynı bayrağın gölgesinde yaşamak, birbirimize benzemek değil;
birbirimize benzemeyenle birlikte yaşamanın erdemini taşımaktır.

**

Eğer boykot edeceksek:
Çifte standardı boykot edelim.
Siyasi rüzgâra göre şekil alan vicdanları boykot edelim.
Her meseleyi “biz ve onlar” cephesine dönüştüren bu kutuplaşma dilini boykot edelim.

Çünkü bu millet kutuplardan değil, ortak vicdandan güç alır.
Ve biz, o vicdanda yeniden buluşmadıkça; hakikat hep bir tarafın gölgesinde kalacaktır.